ฉันบอกได้คำเดียวว่า ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะคำว่า "ความเสมอภาคทางเพศ" หรือ "ความหลากหลายทางเพศ" ไม่ได้มีบัญญัติเอาไว้ใน พ.ร.บ หรือ รัฐธรรมนูญแต่อย่างใด และในฐานะที่เป็นหนึ่งผู้แทนราษฎรในสภานิติบัญญัติ กฎหมายแต่ละคำนั้นเป็นเรื่องใหญ่ และ นำพาไปสู่การตีความในการพิจารณาคดี แต่สำหรับฉันมีอีกสิ่งหนึ่งที่มากกว่านั้นที่่ต้องคำนึง และรื้อสร้างบางอย่าง คือการพิจารณาถึงอคติกฎหมาย หรือ พ.ร.บ ที่สร้างฐานคิดให้กฎหมาย ยิ่งบิดเบี้ยวไปเรื่อย ๆ สิ่งที่ทำให้ฉัน "กังวล" อย่างมากคือ การประชุมมีมติให้ใช้คำว่า

 "ความเท่าเทียมระหว่างเพศ"

เพราะคำว่า "ระหว่างเพศ" หมายถึงการมีหลักคิดเพียงแค่ 2 เพศ มันจะฟังดูแปลกไหม ถ้าเราพูดว่า ระหว่างสาม ระหว่างสี่ มันฟังดูแปลก ๆ และหากใช้คำว่าระหว่างเพศ มันสามารถตีความได้ไม่พ้นจากความเป็นอคติที่ทุกอย่างมองเรื่อง "อวัยวะเพศ" ที่เป็นประจักษ์

ประกอบกับสถานภาพที่สังคมกำหนดบทบาทความเป็นหญิงหรือความเป็นชายที่เชื่อมโยงกับสิ่ง ที่ "โลกชายเป็นใหญ่" กำหนดมา กล่าวง่าย ๆ คือ เหมือนกับละครหลังข่าว ที่มีเรื่องราวของความรัก "ระหว่างพระเอก กับ นางเอก" ที่มีตัวประกอบเป็นเพศอื่น ๆ และนี่ยิ่งตอกย้ำให้สังคม มองพวกเราว่า "มาสร้างสีสัน" ให้สภา หากคิดว่าอวัยวะเพศคือสิ่งบ่งบอกเรื่องเพศ และเป็นประจักษ์ในการกำหนดเพศ โดยไม่คำนึงถึงวิถีทางเพศ ก็ไม่ต่างจาก

"การผ่าตัดสมองและเห็นเพียงแค่สมอง แต่ไม่เห็นความคิดดี ๆ"

การกำหนดชื่อเป็นส่วนสำคัญมาก เมื่อไม่สามารถบรรจุชื่อ "ความเสมอภาคทางเพศ" หรือ "ความหลากหลายทางเพศ" ได้ ก็ต้องถอยกลับไปดูว่าปัญหาคือ พ.ร.บ ความเท่าเทียมระหว่างเพศ พ.ศ. 2558 ก็พบว่ายังไม่มีคำว่า "ความหลากหลายทางเพศ" บัญญัติขึ้น มีเพียงการอ้างกลุ่มองค์กรภาคประชาชน ที่ใช้คำว่า "องค์กรความหลากหลายทางเพศ" ซึ่งเป็นคำที่กล่าวขึ้นมา แต่ไม่ได้มาจากสภานิติบัญญัติเป็นผู้บัญญัติคำ 

โดย ประโยคสุดท้ายของ มาตรา 3 ใน พ.ร.บ ความเท่าเทียมระหว่างเพศ บัญญัติไว้ว่า "หรือ มีการแสดงออก "แตกต่าง" จากเพศโดย "หรือมีการแสดงออก "แตกต่าง" จากเพศโดยกำเนิด"

ฐานคิดตรงจุดนี้บิดเบี้ยว และ รื้อสร้างออกไม่หมด เพราะการบัญญิตเช่นนี้ เท่ากับว่า "การแสดงออก" นั้นกลายเป็นสิ่งที่สังคมกำหนดว่า "แตกต่าง" แต่สิ่งที่เรากำลังต่อสู้คือ การแสดงออกเป็นเรื่องปัจเจกบุคคล คำว่า "แตกต่าง" มันฟังและอ่านดูดี ว่ายอมรับความแตกต่าง แต่ในทางเพศมันก็เป็นเพียงฐานคิดที่มาจากคำว่า "เบี่ยงเบน" คือไม่ตรงกับสิ่งที่สังคมกำหนด หรือ อีกนัยยะหนึ่งคือ ไม่ตรงกับอวัยวะเพศ แปลกันง่าย ๆ อีก ก็คือ "พวกผิดธรรมชาติ"

และสิ่งที่ใหญ่ไปกว่านั้นคือ รัฐธรรมนูญ ปี 2560 กฎหมายใหญ่ที่สุดของประเทศ มาตรา 27 บัญญัติไว้ว่า บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมาย มีสิทธิและเสรีภาพ และ ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายเท่าเทียมกัน "ชายและหญิง" มีสิทธิเท่าเทียมกัน 

อ่านรัฐธรรมนูญมาถึงตรงนี้ เหมือนจะเท่าเทียม แต่รัฐธรรมนูญมีแค่ 2 เพศ คือ ชาย และ หญิง หรือ พระเอกกับนางเอก เท่านั้น เวลาที่กล่าวเรื่องเพศแบบเจาะจง เราต้องเข้าใจได้ทันทีว่า นี่คือการแบ่งแยกเพศแบบ "ขาวดำ" เพียงเท่านั้น แล้วเราจะไปได้ไกลแค่ไหน หากรัฐธรรมนูญยังกำหนดไว้ 2 เพศ

"รัฐธรรมกำหนดแค่อวัยวะเพศ แต่ไม่ได้กำหนดความคิดดี ๆ"

สรุปได้ว่า "ความเท่าเทียมระหว่างเพศ" ชื่อที่ถูกตั้งในคณะกรรมาธิการ มันก็มา จากรัฐธรรมนูญ ที่กำหนดเพียงแค่ "ชายและหญิง" มาสู่ พ.ร.บ ความเท่าเทียมระหว่างเพศ พ.ศ. 2558 ที่ยังขจัดอคติได้ไม่หมด และ ก่อรูปจากฐานที่ไม่เท่าเทียม และบิดเบี้ยวนำพามาสู่คำว่า "ระหว่างเพศ" 

หากพิจารณาในสังคมที่เราอยู่เรื่องเพศยังไม่ใช่เป็นเรื่องปัจเจก เรายังมีเรื่องราว "คลิปฉาว" "ภาพหลุด" ซึ่งบางทีก็หลุดเองบ้าง บังเอิญหลุดบ้าง ก็ยังเป็นข่าวที่ขายได้ คนในสังคมวิจารณ์กันสนุกปาก เพราะรัฐธรรมนูญยังกำหนดเรื่องเพศด้วย "ทำนองคลองธรรม" และมองว่าเรื่องเพศหลากหลาย หรือ เอากันทางอื่น เป็นเรื่องวิปริตร และ สำส่อน 

ฉันจึงแปลกใจนัก เวลาที่ฉันถูกตำหนิเรื่อง "กาลเทศะ" ในการแต่งตัว ทั้งที่ฉันมั่นใจว่า "ความคิดสร้างสรรค์ มันย่อมไปกับกาลเทศะได้" 

แต่บางทีผู้ใหญ่ในสภานิติบัญญติ อาจจะมองว่าเป็นการ "สำส่อนไม่ใช่สร้างสรรค์" ก็เป็นได้

"การผ่าตัดสมอง ต้องเห็นเพียงแค่สมอง อย่าเห็นความคิด" เอาแบบนั้นหรือ